24. Niets doen laat je nadenken.
Ik ben terug van weggeweest. Het heeft een tijd geduurd,
maar hier is dan weer een nieuwe column. En hij is vrij persoonlijk. Het
frustreerde me dat ik al een tijd niets had geschreven, vooral omdat ik heel
goed wist waaróver ik wilde schrijven, maar niet zeker wist of het wel verstandig
was om het te publiceren. En toch ga ik het nu doen, niet alleen voor mezelf om
het van me af te schrijven, maar ook omdat het misschien een boodschap kan zijn
naar anderen toe.
De afgelopen maanden heb ik een rottijd gehad. Zoals ik
in mijn vorige column al zei; verandering is moeilijk. En dat heb ik geweten.
Er is zoveel gebeurd, te veel eigenlijk, dat het me allemaal een beetje teveel
werd. Zo eigenwijs als ik ben, vraag en zoek ik geen steun, maar probeer ik het
zelf op te lossen. Geloof mij, dat werkt niet. De afgelopen tijd ging was ik
een emotioneel wrak, een zielig hoopje mens, dat met d’r ziel onder de arm
rondliep. Mensen zagen dat het niet goed ging, maar blijven lachen, terwijl ik
me ondertussen nog 10 keer slechter voelde. Uiteindelijk heb ik mijn ego aan de
kant kunnen zetten en hulp gezocht. Conclusie: Overspannen/ burn-out.
Ik wist het misschien al wel, maar om daadwerkelijk van
de dokter te horen dat je thuis moet blijven omdat je overspannen bent, komt
wel hard aan. Niet omdat ik het niet wilde aannemen, want ik wist dat het de
juiste stappen waren richting verbetering, maar om het feit dat je bij jezelf
gaat nadenken hoe het zover heeft kunnen komen.
Oke, twee weken thuis zitten en rustig worden. Maar wat
daarna? De eerste week thuis zitten was een ramp. Niets doen laat je nadenken,
en mijn hoofd liep al over. Samen met de dokter besloten dat ik nog een week
thuis bleef. Na de eerste week ging het wat beter. Mijn drang om te schoonmaken
en opruimen werd iets minder en elke dag zocht ik leuke dingen op. Dat laatste
was trouwens een rib uit mijn lijf, want 3 weken niet werken, is 3 weken
‘therapeutisch winkelen’ in mijn wereld.
Na die 3 weken ben ik langzamerhand weer begonnen met
werken. Rustig opbouwen, zonder druk, zonder deadlines, weer even in het ritme
komen. We zijn nu 6 weken verder en het gaat allemaal goed. Ik ga weer met
plezier naar me werk, heb de slappe lach met collega’s en mijn neurotische
schoonmaakgedrag is een stuk minder. Ik kan thuis weer relaxen, en mijn god,
wat heb ik dat gemist.
Ik ben ontzettend blij met alle steun die ik van iedereen
heb gekregen en dat ik niet voor gek word verklaard. Ik had nooit gedacht dat
dit mij zou overkomen, maar sommige dingen kun je niet alleen. Ik krijg nu
professionele hulp om weer de sterke vrouw te worden die ik hiervoor was,
misschien nog wel sterker. Ik schaam me er niet voor, ik denk juist dat
iedereen het goed zou doen. Ik leer zo ontzettend veel. Deze ervaring kan ik
niet alleen nu gebruiken, maar ook in andere situaties als ik straks 30,40 of
50 ben. En op dit moment kan het me weinig schelen wat mensen er over denken,
ik weet dat ik dit altijd in mijn voordeel zal werken.
Ik ben er nog niet, maar ik ga zeker de goede kant op.
Soms moet je je ego aan de kant zetten en laten zien dat je het niet alleen
kant. Het is niet erg om toe te geven dat het soms niet goed gaat. Iedereen is
een mens en iedereen zal je begrijpen.
Morgen ben ik jarig en ik ga vannacht proosten op het
feit dat vanaf nu alles alleen nog maar beter zal worden!
0 reacties:
Een reactie posten