18. –Geen titel-

18.  –Geen titel-

Ik voel me inspiratieloos, en ik haat dat gevoel. Ik voel me op dit moment een zielig hoopje mens, dat zichzelf een beetje kwijt is geraakt. Niet zo heel gek, aangezien m’n leven is veranderd. Ik weet dat ik mezelf wel red, en het gaat ook heel vaak goed, maar het zijn de kleine dingen waaraan ik merk dat het moeilijker gaat dan ik dacht. Ik heb geen inspiratie meer om te schrijven, te tekenen of schilderen. Ik word boos omdat het gitaarspelen me niet lukt en nu zit ik op het randje van mijn bed mijn frustratie weg te typen. Ik voel me nutteloos vandaag.

Ik heb 4 dagen weekend gehad en ik ben de afgelopen week druk bezig geweest met allerlei leuke dingen en daar geniet ik ook echt volop van, maar de laatste dag van mijn weekend valt me zwaar. Ik probeer me zelf te vermaken maar het lukt niet echt. Ik ben al langs vriendinnen geweest, ik heb alweer onnodig geld uitgegeven aan dingen die ik niet eens echt nodig had en nu vind ik weer dat ik niet zo moet zeuren, omdat ik echt een prima leventje heb. Ik word een beetje moe van mezelf.

Het lijkt wel alsof ik al mijn wijze woorden niet meer op mezelf kan toepassen. In theorie weet ik precies hoe het leven zou moeten zijn, maar in de praktijk lukt het me soms niet, en dat frustreert me enorm. Waar gaat het dan fout?

Het stomme is dat ik mezelf zo helemaal niet ken. Ik ben iemand die positief in het leven staat en kan genieten van de kleine dingen. Een mooie zonsopgang als ik naar mijn werk rij, de herfstkleuren in de bomen. Het klinkt zo suf, maar ik zie het op dit moment even niet, terwijl juist dat soort kleine momentjes mijn dag helemaal goed kunnen maken. Ik heb zelfs geen zin om naar buiten te gaan en het van me af te lopen, langs de Zegerplas wat zo mooi is. Ik krijg bijna medelijden met mezelf, en dat wil ik absoluut niet, want het slaat nergens op. Ik raak een beetje in een dip zodra ik eventjes alleen ben en mijn verhaal niet kwijt kan, dus dan maar via deze weg, misschien dat het me oplucht.

Ik heb eigenlijk geen idee waar deze column mee gaat eindigen, geen quote, geen wijze woorden, een inhoudloos stuk tekst. Ik probeer mezelf ondertussen op te peppen, maar dat lukt me op het moment ook niet. Ik wil iets doen, bezig zijn, maar ik weet niet wat. Het feit dat ik geen inspiratie heb om creatief te doen, frustreert me steeds meer en ik wil niet naar een leeg vel staren met een potlood in m’n hand. Ik wil niet dat mensen mijn zwakke kant zien, ik wil niet dat mensen weten dat het soms niet goed met me gaat, ik wil even helemaal niks.

Ik merk dat ik me heel gevoelig opstel, en weet niet eens op ik dit wel moet publiceren, maar aan de andere kant, mijn leven is ook niet perfect. Ik ben ook maar een mens en moet soms ook moeite doen om weer met plezier aan de dag te beginnen. Maar weet je, ik red me wel, ik ben sterk genoeg, en morgen is er niks meer aan de hand. Het gaat een beetje met ups en downs en ik heb genoeg leuke mensen om me heen waarmee ik kan praten en die voor me klaar staan. Mensen waarmee ik kan lachen en huilen, die ik vertrouw en voor me klaar zijn. Genoeg liefde om mij heen dus.

Zie je, ik zeur weer om helemaal niks, mijn leven is eigenlijk heel leuk.